Gelukkig zit de vakantie erop

“Gaat ie! Gaat ie!”, roept Bent uit. Hij zit op zijn knieën in het gras naast de tent en wijst naar een fluorescerend witte streep in de kristalheldere blauwe lucht. De verblindende witte krijtstreep wordt voortgetrokken door een ‘hiegtuug’.  “Vakansie!”, roept Bent er enthousiast achteraan.

“Goed gezien schatje”, antwoord ik met een brok in mijn keel. Ik voel mijn ogen vochtig worden en ik krijg het warm van binnen bij de vertederende aanblik van dit vrolijke mannetje. Mijn mannetje. Pas anderhalf jaar oud, maar je maakt hem niets wijs. “Voor altijd en altijd”, fluister ik hem toe.

Terwijl anderen tropische oorden opzoeken elders op de wereld, hebben wij kamp opgeslagen in Epen, Limburg. Onze vakantie staat dit jaar in het licht van quality time. Leven zonder agenda, bewust en met aandacht tijd hebben voor onszelf en voor onze vrienden en familie. De kalender geeft als je het mij vraagt slechts houvast aan de tijd, zodat we de tel niet kwijtraken. Maar een agenda is wat mij betreft niet bedoeld om vol te proppen. Daarom bewaak ik de onze nauwgezet; soms verdedig ik hem met hand en tand. Dat is niet omdat ik anderen wil buitenhouden, maar dat is omdat ik mezelf wil binnenhouden. Ik wil mezelf kunnen blijven horen. De intuïtieve stem in mijn binnenste die me helpt bij het maken van keuzes en die me de weg wijst. Want ik ben mijn beste raadgever.

Agenda of niet, deze vakantie staat er een hoop van dat ‘quality time’ gepland. Je zou bijna zeggen dat de agenda vol is. Tijdens een van de bewuste dates vroeg een vriendin welk cijfer ik het leven zou geven. Ze vroeg dit ook aan een andere vriendin. “Ik geef het leven een 8,5”, zei ik. Met de uitleg dat ik voor 85% volkomen tevreden ben en niets te wensen heb. Het leven zoals het is, is goed. De andere 15% is dat stemmetje van binnen dat me blijft drijven mezelf verder te ontwikkelen. Mijn bedrijf uit te bouwen, van mijn boek een succes te maken en persoonlijke uitdagingen als onzekerheid en perfectionisme te bedwingen.

De andere vriendin heeft net haar relatie verbroken, leeft vanuit haar kofferbak en crasht hier en daar bij vrienden op de bank. Ook zij geeft haar leven een 8. Omdat ze zichzelf weer hervindt en zich niet laat leiden door een leven waarvan ze dénkt dat ze het moet leven, maar door het leven zelf. En dat vind ik nou zo mooi aan ons bestaan. Je kunt een beetje hebben, heel veel hebben of helemaal niets, maar dat zegt niets over hoe gelukkig je bent. Je kunt niets hebben en super gelukkig zijn, of je kunt alles hebben en doodongelukkig zijn.

Ons brein is geëvolueerd om ons te helpen overleven en om steeds nieuwe manieren te vinden om dit waar te maken. Dat betekent dat de mens van nature geneigd is te streven naar vooruitgang en niet gemaakt is om gelukzalig achterover te leunen. Kortom, het zit in onze natuur om steeds maar meer of beter te willen. Het is dan ook logisch te verklaren dat geluk geen permanente state of mind is; het komt vaak in golven. Tja, golven … daar weet ik alles van. Duinen die rustig komen aanglijden en je naar grote hoogten stuwen. Of golven die op je in beuken, je door elkaar rammelen en je afgepeigerd en verward achter laten. Langdurig intense gelukzaligheid of korte highs; geluk bestaat in verschillende vormen. Maar bestaat permanent geluk ook?

Dát ontstaat volgens de goeroes pas als je niet langer het heden wilt veranderen; als je er niet naar op zoek bent. Hoe paradoxaal ook. Geluk vind je pas als je het niet zoekt. En dat blijkt deze vakantie meer waar dan ooit. Zonder vakantieplannen plofte de laptoptas drie weken geleden in een hoek van de woonkamer. We zouden wel zien wat de vakantie ging brengen.

Kwaliteit, liefde en zaligheid. Op plekken en momenten waar je het niet zou zoeken. Tante Jaimy die met een doorweekt t-shirt achter Bent aan door de fontein holt. Mezelf verwonderen over de schoonheid van een monumentale molen waar ik, na een jaar lang iedere dag langs te hebben gereden, spontaan besluit te stoppen. Met mijn dinnetje chillen op een kleedje in de tuin terwijl de kids in hun blote bips door de tuinsproeier rennen. Het weerzien van mijn altijd korte maar immer krachtige vriendin uit Den Haag.

Oude familietradities doorgeven aan Bent; kerken bezoeken in Limburg. Naar het drielandenpunt, Bent met beide oma’s in de hottub of Leon en ik dicht tegen elkaar op de dansvloer, ritmisch swingend op de klanken van een deejay. Ieder moment met aandacht.

Zijn het dan echt de kleine dingen in het leven die gelukkig maken?

Vandaag weer aan het werk. Website afronden, bloggen voor een klant, het nawoord voor mijn boek schrijven … genoeg te doen. Ik sta te popelen om die 15% verder te ontwikkelen. Op de kalender aan de wand prijkt de tekst: “De mens blijft in verwondering opkijken naar de toppen van de bergen en de reusachtige golven van de zee, de brede stromen van de rivieren, de uitgestrektheid van de oceaan, de banen van de sterren – en toch vergeet hij met verwondering zichzelf te beschouwen”. Een citaat van Augustinus. Ik lees met verwondering mijn tekst terug. Noem het een vak, noem het passie, noem het onzin. Ik word er blij van. Gelukkig zit de vakantie erop. Aan de slag!