Een strijd met je tegenstanders, Moeder Aarde of jezelf?

Omdat het de vorige keer zo goed bevallen is, nog eenmaal een blog over Mark Slats. Die oceaanroeier die nu in zijn uppie over de wereldzeeën zwerft in een poging om non-stop en solo rond de wereld te zeilen. Dat dit een beproeving van de eerste orde is, mag duidelijk zijn. Van de achttien deelnemers die drie maanden geleden startten, zitten inmiddels nog maar acht zeilers in de race. En dan zijn de meeste van hen nog niet eens halverwege het bolletje. Waarom hij dit doet? Hij zeilt voor kanker. De man heeft niet alleen de muscles van een superheld en de spirits van een avonturier, maar ook nog eens het hart op de goede plaats. #sailing4cancer

Sinds Mark in de Zuidelijke Oceaan eind september een storm met orkaankracht overleefde, waarin twee tegenstanders door ontmasting gestrand zijn, zit hij nu al ruim twee weken in een gebied met weinig wind. Om gek van te worden! Hij vaart alle kanten op, behalve de gewenst kant. Hij geeft aan dat het de zwaarste beproeving is tot nu toe. Mark, wat kan ik voor je doen? Niets meer dan aanmoedigen. En dat doe ik maar al te graag! Hit it Mark!

Ik moet je bekennen dat het langste dat ik ooit op zee heb gezeten slechts 19 dagen is. En 10 uur. Dat is 466 uur. Of 27.960 minuten. Dat lijkt helemaal niets in vergelijking met jouw maandenlange beproeving. Het is nauwelijks langer dan de duur van de periode met lichte wind waarin je nu ronddobbert. Eigenlijk zou ik daarom maar beter stoppen met schrijven. Heb ik je iets zinnigs te vertellen?

Vannacht werd ik wakker. En weer ging je door mijn hoofd Mark. Sommige mensen zouden beweren dat ik verkering met je wil, maar niets is minder waar. Ik dacht terug aan mijn eigen ervaring op zee. Het gevoel dat alles wat ik kende en alles wat me bewoog in het ‘normale’ leven er niet meer was. Ik herkende mezelf niet meer. De ik die ik altijd was, bestond niet op zee. Op zee is geen ruimte voor de mens; dat weet jij vast ook. Op zee val je als mens in duizend stukken uiteen. Je raapt jezelf letterlijk bij elkaar en bouwt een nieuwe ik. Een ik die zich op die oceaan als een vis in het water voelt, sluw als een dolfijn en woest als een haai. Voor mij was die ervaring uniek en misschien wel het mooiste van de hele oceaanoversteek. Herken je dit Mark? Jezelf afbreken tot niets en daarna weer opbouwen. Het moet voor jou inmiddels gesneden koek zijn; jezelf als bouwpakket. Je draait er vast je hand niet voor om. Denk ik. En toch ervaar je nu de moeilijkste periode tot dusverre.

Ik vraag me af waarom precies. Zware storm, angstaanjagende zeeën, levensbedreigende voorvallen; het werd je allemaal reeds voor de boeg geworpen. Ik zou echt reddeloos verloren zijn geweest. Happend naar adem als een vis op het droge. Maar jij ging in survivalmodus. Dat is geen knop op een apparaat die je indrukt wanneer de batterijen bijna leeg zijn. Het is geen bewuste keuze. Dat is een instinct. Gevoed door adrenaline vocht jij met de elementen. Dat gevecht was zwaar, maar instinctief ingegeven en daarom als vanzelfsprekend.

Maar nu: weinig wind, nauwelijks voortgang, geen vanzelfsprekendheden. Niets van dit. Ookal verliest tijd alle betekenis op zee, voortgang blijft je doel. Je staart je blind op de gemaakte mijlen. Iedere dag weer. En die vallen tegen. Maar weet je Mark. Dat alles doet er eigenlijk niet toe. Nee echt. Niet je gemaakte mijlen, niet je uren slaap op een dag, zelfs niet het aantal slokken vocht dat je tot je neemt. Ik snap dat je de Golden Globe race wilt winnen, en ik geloof nog steeds dat je dat kunt trouwens, maar die race doet er niet toe. Alles wat ertoe doet, zit in je. Het is je oerinstinct. Ik noem het flow; een toestand waarin je letterlijk alle aardse dingen vergeet. Waarin je bezig met een activiteit waarin je jezelf verliest. Ik verlies mezelf in mijn schrijfsels, zoals nu in deze bekentenis aan jou. Waar kun jij je in verliezen? In de aanblik van de zonnestralen die door het water snijden of in het ritme van de golven die je pogen te verwarren? In het gevecht met de elementen, man against nature? Of juist in het luisteren van een klassiek muziekstuk of keiharde rock? Je hebt muziek aan boord toch? Probeer je flow te vinden Mark. En laat het niet meer los. Je zult zien, het is verslavend. En voor je het weet, heb je Jean-Luc in het vizier.

Oké, ik zal eerlijk bekennen; ik kan je niet helpen Mark. Wat weet ik van de ontberingen van de Zuidelijke Oceaan? Ik kan je alleen maar bewonderen en je aanmoedigen vanaf de tribune. Het is Mark tegen Moeder Aarde. Stand 1 – 0 voor jou. Of als ik er dieper over nadenk, is het misschien juist wel Mark tegen Mark. Hoe dan ook, je staat op voorsprong. Nog eenmaal scoren en je zit comfortabel in het zadel. Hit it Mark!