Van een stoerdoener aan een held

Het vervolg in de reeks blogs over wereldomzeiler en avonturier Mark Slats. Hij zit al 197 dagen non-stop en alleen op zee, waarbij hij zijn eigen lijn reeds gekruist heeft en daarmee officieel de wereld rond is. Over twee weken verwacht hij aan te komen bij de eindstreep van de Golden Globe Race in het Franse Les Sable D’Olonne. Hij ligt op korte achterstand ten opzichte van de koploper Jean-Luc van den Heede, maar is op jacht naar de eindzege! De laatste weken waren wederom een uitputtingsslag, voor zowel zijn schip als hemzelf. Momenteel heeft hij geen drinkwater meer. Hij pompt iedere dag urenlang met een handapparaatje om genoeg drinkbaar water te maken om te overleven. Onderwijl blijft hij strijden. Dat maakt hem een held.

Stoer doe je; een held ben je!

Mark, je hebt nog maar 1.868 mijlen voor de boeg naar Les Sable d’Olonne. Heb je de Azoren al in zicht? Voorbij de Azoren stuurboorduit en dan recht zo die gaat naar de finish!

If only… Met de wind op de kop is namelijk niets recht. De boot ligt niet recht in het water, rechtop staan is een onmogelijkheid en no-way dat je een rechte lijn vaart. In het Engels noemen ze het niet voor niets ‘beating to windward’. Je omschrijft het zelf in je berichten met woorden als ‘taking a beating’ en ‘getting hammered’. Want dat is wat het is. Jij wordt in elkaar gerost door de zee. Afgemat. Omver geblazen, onderwater gesleurd en weer gekatapulteerd. Dag na dag en dat nu al week na week.

Boel heel houden

In het Nederlands noemen we tegen de wind zeilen ‘kruisen’. Jij en Jean-Luc kruisen de degens. En die degens zijn steeds scherper geslepen. Man, wat maken jullie het spannend! Als dit de Volvo Ocean Race was, werden we nu getrakteerd op sensationele beelden. Jean-Luc die nagelbijtend omhoogkijkt naar de scheur in zijn mast, biddend dat deze niet verder uitscheurt. Jij verwikkeld in een potje aanstaren met een drieënhalf meter lange haai terwijl je je onderwaterschip schoonmaakt zodat je geen tiende van een knoop snelheid verliest. Van werken zou bij mij niets meer terechtkomen; met een blik bier en popcorn zou ik non-stop achter de laptop zitten om jullie tactische keuzes in het einde van deze race nauwgezet te volgen. Want tactische keuzes en de boel heel houden, zijn de ingrediënten van deze eindstrijd.

Alles wat nog niet stuk was aan boord door zout, corrosie of slijtage, gaat stuk. De boot lijdt. Hard. Na 26.061 zeemijlen, na zeeën van vijftien meter en winden van kracht elf, krijgt jouw Ohpen Maverick het nu pas echt zwaar. En jij? Wat zegt dit over jou? Jij krijgt dezelfde klappen te verduren als Maverick. ‘Een schip is zo sterk als zijn bemanning’ is een gezegde in de maritieme wereld. We hebben in jou de uitzondering op de regel gevonden. In jouw geval ben ik ervan overtuigd dat de bemanning sterker is dan het schip.

Zonder water

In mijn geval daarentegen… Okay, laat ik mezelf niet onderuit halen. Ik ben ook heel stoer namelijk. Ik zeilde met een 32-voeter naar Panama. Een dijk van een schip was het. Staal, lange kiel, Hollands glorie. Onverwoestbaar. Ze was de betere helft van mij. En toch twijfelde ik wel eens aan haar want ze zeilde niet goed aan de wind. Gelukkig wist ik elke keer een weergat te vinden waarin ik een oversteek kon maken zonder te hoeven kruisen. Dat is een staaltje goed zeemanschap, toch? Slechts eenmaal lukte dat niet. En dat was niet tijdens de reis naar Panama. Het was van Cuxhaven naar Vlieland, een jaar voor de grote reis. Ik kan je vertellen: we hebben Vlieland nooit gehaald. Nat, uitgeput, murw gebeukt en onder invloed van afzien keek ik mijn man in de ogen. Hier ging mijn lampje uit; wij maakten rechtsomkeert.

Die keuze heb jij niet. You beat on. Met tientallen beats per minute. Like a ravemachine. Het woord ‘weergat’ komt in jouw woordenboek niet voor. In mijn boek, het boek dat ik schreef over de ‘wereldreis’, staat het woord te pas en te onpas. En in datzelfde boek kwam ik ook zonder water te zitten. Net als jij nu. Regenwater moest de verlossing brengen. De eerste bui in een week tijd bracht slechts veertig liter water. Ik zeg je Mark, de moed zakte me in de schoenen. Ik zou uitdrogen en verschrompelen als een pruim. Wederom ben jij de reality check. Want veertig liter water is het verschil tussen leven en dood. Voor jou zou het voelen als een tank vol. Want jij zit pas echt zonder water. Zonder. Dat is niet nog enkele liters hier of daar. Nee, dat is iedere dag urenlang pompen met een handpompje door een slangetje van enkele millimeters om water te maken. Net genoeg om te overleven. Daar word ik stil van.

Power

Dat is nou precies het verschil tussen stoer doen of een held zijn. Waar mijn lampje uitgaat, zie jij het licht; waar mijn wereld vergaat, gaat hij voor jou open; en waar ik zou opgeven, geef jij je laatste krachten. Afgemat en uitgedroogd zit jij niet te wachten op redding of verlossing. Nee jij vecht! Heb je al eens naar je eigen stem geluisterd de laatste weken? Jouw stem barst van de energie. Ondanks alle ontberingen van de afgelopen 197 dagen. Jouw power spat door de speaker. En die power, die vastberadenheid brengt jou als eerste over de finish over een dag of zestien.

Liefs Frieda

Mark zeilt voor kanker. Van zijn streefbedrag van EUR 50.000 is inmiddels EUR 16.200 opgehaald. Doneren kan via de website www.markslats.com. #sailing4cancer