Mijn kerstwens

Een schrijfsel uit mijn hart, zo schrijf ik ze het liefst. Het hart spreekt oprecht, het hart liegt niet. Mijn kerstwens voor jou!

De teller staat op 38 weken en 3 dagen zwanger. Weer heb ik een gebroken nacht achter de rug.  Maar het leven gaat door, een drukke Kerst staat voor de deur. Ik kom met moeite uit bed en waggel naar de kast om kleren voor Bent te pakken. Vandaag gaat hij naar de opvang en heb ik even tijd voor mezelf. Het voelt als de eerste dag tijd voor mezelf sinds mijn zwangerschapsverlof. Alhoewel ik voor een opdrachtgever nog wat puntjes op de i moet zetten. Maar verder beperkt de actielijst zich tot ‘ophalen bestelling bij de slager’ en ‘cadeautjes inpakken’. “Ga je vandaag eindelijk dat dagje bingewatchen?”, vraagt Leon als hij me gedag kust. Ik glimlach. Aan dat item op de actielijst van afgelopen weken ben ik nog steeds niet toegekomen. “Wie weet!”, antwoord ik.

De kerstinkopen zijn gelukkig al binnen. De gestoofde peertjes, zelfgemaakte appelmoes en pompoensoep zijn ook al klaar. Ik stap in de auto en breng Bent naar de opvang. Daarna rijd ik door naar de ambachtelijke slager waar ik voor een fortuin vlees ga halen voor de Kerst: van wild tot varkenshaasjes en paté. “Doe nog maar een litertje wildsoep erbij. En oh ja, die grillworst ziet er ook lekker uit. Doe daar ook maar een stuk van.” Het is per slot van rekening Kerst. Ik haal mijn pas door de pinautomaat, toets de code in en stap weer in de auto.

Uit de boxen van mijn Fiatje schalt de ene kerstkraker na de andere en ik zing luidkeels mee. De muziek gaat over in een gesprek tussen dj’s Mattie en Marieke. De vraag van Mattie is of je een pizza mag weigeren aan de deur wanneer deze wordt bezorgd en eruit ziet als een zootje. Hij legt uit: “De salami was helemaal naar beneden geschoven, alsof de pizza op z’n kant was gehouden.” Mattie hinkt zelf op twee gedachten: “De pizza zag er niet uit, maar ja, je kunt de plakjes vlees natuurlijk wel zelf weer op z’n plek leggen.” Marieke gaat erop in: “Ik vind dat je hem best mag weigeren. De pizza ziet er immers niet uit zoals hij eruit hoort te zien.”

Het gesprek zit me niet lekker. Nou ben ik het hele jaar door een bewuste consument met een duurzaam ‘inkoopbeleid’ en oog voor het leed in de wereld. Maar rond deze tijd van het jaar wordt mijn mededogen dubbel zo groot. Barmhartigheid. Compassie. Liefdadigheid. Het zijn mooie woorden, maar wat je ermee doet is belangrijker. Ik geef toe, het is niet veel, maar ik koop een extra straatkrant van een dakloze en pink een traan weg bij de gedachte aan de vele ontheemden wereldwijd die deze winter in een tent doorbrengen. Soms ook hoogzwanger, zonder veilige plek om te bevallen en zonder commode gevuld met luiers en warme kleertjes. Zelfs zonder een droge wieg. ‘Maar wat kan ik daaraan doen?’, is de gedachte waarmee ik mijn geweten sus.

Ik stop nog even bij de viswinkel voor een vissalade en wacht op mijn bestelling. Er komt een vriendelijk ogende man van een jaar of zestig binnen met in zijn handen een kerststuk. Deze overhandigt hij aan de winkelier en wenst de medewerkers een fijne Kerst. Dan draait hij lachend om en zwaait gedag. “Kijk nou wat hij heeft gekocht, zo mooi!”, roept een verkoopster uit. “Daar heeft hij helemaal geen geld voor”, voegt ze eraan toe. De eigenaar van de winkel kijkt op: “Ach nee… ze hebben afgelopen maand al zijn spaargeld, zo’n 1600 euro, gestolen van zijn bankrekening. Dat was alles wat hij had. Hij moet iedere maand de eindjes aan elkaar knopen en kan nu niet eens zijn auto laten repareren. En dan brengt hij ons zo’n mooi stuk. Dat moet hij toch niet doen.”

Ik luister geëmotioneerd naar het verhaal – het zullen de hormonen wel zijn die meespelen – en reageer: “Dan komt het absoluut uit een goed hart!”

Ik denk weer terug aan het gesprek op de radio. Hoezo weigeren die pizza? Hij zou toch hetzelfde smaken en dezelfde ingrediënten (lees: rotzooi) bevatten als de pizza die je besteld hebt en waarvoor je betaald hebt? Het is voedsel! Waarom belanden alleen de perfect gevormde groenten en fruit in onze schappen in de supermarkt, terwijl in de natuur geen tomaat, komkommer of bloemkool dezelfde maat of kleur heeft. Het is daarom dat ik het liefst lokaal geteelde groente en fruit uit het seizoen eet. Maar goed, het is Kerst en ook ik ga mezelf te buiten aan de boodschappen…

Dat klinkt als een excuus. Kerst mag toch geen excuus zijn? Laten we met z’n allen op z’n minst proberen met beide benen op de grond te blijven staan. En om te beginnen met Kerst, maar liefst veel vaker in het jaar, stil staan bij ons fortuinlijke leven. Ons hart laten spreken, zoals de man met het kerststuk, in plaats van onze hebberigheid. Het kerstverhaal gaat immers over delen. En zeg nou zelf, de meesten van ons hebben meer dan we nodig hebben, zo veel dat we niet meer weten wat we nog zouden wensen. Hoeveel meer willen we nog hebben?

En daarom wens ik jullie niet ‘all you want for Christmas’, maar slechts dat wat je nodig hebt. Voor de man met het kerststuk en de ontheemden in een tentenkamp zal die lijst een stukje langer zijn. Op mijn lijst staat vooral liefde en gezondheid. Maak er allemaal mooie dagen van met een rijkelijk gedekte tafel, maar bezint eer ge alle lekkernijen aanvalt.

Happy holidays!

Liefs Frieda