Happy crisis!

Het is 6 april 2020. We zitten midden in een lockdown. Deze week is de laatste week van mijn officiële zwangerschapsverlof. Niet dat ik volgende week weer aan de slag kan. Ik zit net als jij met de kids thuis. Het full-time zorgen voor de kinderen drukt soms zwaar op mijn gemoed. Een blog over accepteren van de situatie en kiezen voor geluk. Ook in tijden van crisis.

Met lichte tegenzin stond ik vanochtend op. Hoe moet ik deze week weer doorkomen? Eerst koffie. “Nee, mama gaat nu niet met je spelen, ik wil eerst even ontbijten”, zeg ik als Bent me vraagt of ik met de tractor kom rijden. Maar wachten is een dat niet in Bents vocabulaire staat. Ik prop een boterham naar binnen en pak het stuurtje van de gele tractor vast. “Jij moet die kant ploegen. Dan begin ik met zaaien”, zegt een enthousiaste peuter op dwingende toon. Ik zucht. Aan de andere kant van de kamer begint een baby te jengelen. Ik kijk op de klok. Het is amper 8.00 uur. Zometeen maar lekker de tuin in, bedenk ik me. Maar wie probeer ik wat wijs te maken? Het nestelen op een stoel in de zon met een boek in mijn hand is een privilege uit het verleden. Ik breng het komende uur door met het spelen van verstoppertje en tikkertje, springen op de trampoline en zand scheppen met de shovel op de ‘bouwplaats’. Dit is zo inspirerend als het bestuderen van een dooie pier. En dan is het pas 10.00 uur. Als dit nog lang aanhoudt kun je me drogeren, afvoeren en opsluiten.

Maar dan valt een zonnestraal tussen de bloesem van de prunus door. Gestoord in mijn zelfmelij haal ik diep adem en kijk om me heen in de prachtige groene tuin die we rijk zijn. Fluitende vogels kondigen onbezorgd en vol overgave een zonovergoten dag aan. De vogelzang overstemt het geklaag in mijn hoofd. Kapitein van mijn geluk, iedere dag weer. Het is een keuze. Het is míjn keuze hoe ik vandaag in het leven ga staan. Vier jaar geleden eindigde mijn grote droomreis abrupt en op verdrietige wijze. Mijn wereld kwam tot stilstand. Een bak emotie, vallen en opstaan later, kwam ik daar sterker en vooral wijzer uit. De lessen die ik trok zette ik uiteen in het boek dat ik schreef over de reis, over het plotselinge einde ervan en het leven sindsdien. Het zijn diezelfde lessen die ik mezelf vanochtend weer voor hield. Mijn eigen coping-mechanism. Ik deel ze vandaag met jou zodat je hier ook moed en positiviteit uit kunt putten om de crisis door te komen.

1. Emotie is goed: boosheid, frustratie, verdriet; laat het allemaal eruit komen. Ik huilde mijn ogen uit mijn kop om wat niet meer was.

2. Relativeer: er zijn echt (nóg) ergere dingen in de wereld. Destijds relativeerde ik mijn situatie met de gedachte dat zeilen een luxe is en ik kampte met een luxeprobleem.

3. Accepteer: accepteer de situatie zoals hij is en staak je verzet ertegen. De weg van verzet loopt dood en maakt het lijden langer.

4. Speel het spel: zie het leven als een spel; je kunt de spelregels niet veranderen en de kaarten niet beïnvloeden. Maar je kunt wel je strategie bepalen. Stel je verwachtingen bij, maak een nieuw plan en zet je teleurstelling en verdriet om in daadkracht voor de toekomst.

5. Kijk vooruit: vergelijk het nieuwe plan niet met het oude. Het is een nieuwe ronde van het spel.

Geluk in tijden van crisis. Dat kan zeker! Geluk is namelijk niet het gevoel van kortdurende blijdschap of euforie van een hoogtepunt. Dergelijke hoogtepunten zijn in een lockdown moeilijker te creëren. Eens. Gelukkig is geluk niet zo afhankelijk van de grillen van de dag. Geluk is een proces. Je kunt het creëren door bewust te leven, het hier en nu te accepteren, dankbaar te zijn voor datgene wat je hebt en je bezig te houden met zinvolle dingen die je als persoon ontwikkelen. Stop het verlangen naar wat niet is, want dat staat geluk in de weg. In deze ronde van het spel is het de uitdaging om de nieuwe situatie optimaal te benutten. En daar waar je de meeste weerstand voelt is juist de grootste winst in je ontwikkeling te behalen.

Ik realiseer me dat we nooit zullen terugkeren naar de situatie van vóór de crisis. Velen van ons zullen zichzelf en hun leven opnieuw moeten uitvinden. Daar hebben we misschien niet om gevraagd en het voelt oneerlijk. Maar such is life. Het leven is niet maakbaar. We hebben er geen controle over, ookal denken we graag van wel. Het universum probeert ons iets te vertellen. Luister. Leer. En maak deze crisis zinvol. Makkelijk? Nee. Leuk? Niet altijd.

Dus antwoord ik bevestigend op Bents vraag en begin te tellen. “Een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, negen, tien. Wie niet weg is, is gezien. Ik kom!” Bents schaterlach als ik zijn schuilplaats, het speelhuisje, binnenkruip is goud waard. In zijn ogen is de wereld perfect zoals hij is. Met papa, mama en zijn broertje in quarantaine.