Jezelf beoordelen met liefde

Als zelfstandige heb ik geen voortgangsgesprek of beoordelingsgesprek. Is dat erg? Ik zet mijn eigen targets en meet de klanttevredenheid. Op die manier kan ik mijn bedrijf prima sturen. Maar, hoe geef ik richting aan mezelf zonder een leidinggevende of collega met wie ik kan sparren of die mij zo nu en dan eens kritisch bevraagd? Ik ben eigenaar van mijn eigen ontwikkeling en nu het eindejaar nabij komt, merk ik dat ik in de reflectiemodus kom. Mezelf beoordelen dus. Hoe doe je dat? Met een kritische blik of met zelfliefde?

Als je lange tijd in het buitenland hebt verbleven, dan vind je onze samenleving waarschijnlijk erg efficiënt. Interessant woord vind ik dat. Voor velen heeft het een positieve betekenis, want het wordt vaak gebruikt in de betekenis van ‘beter’, ‘sneller’ of ‘winstgevender’. Ik kijk heel anders aan tegen dit woord. Voor mij is efficiëntie een symptoom van een maatschappij die doorgeschoten is in haar streven naar meer welvaart. En daarbij het veel belangrijkere welzijn uit het oog is verloren. Toch zit het efficiencydenken in velen van ons ingebed. Zo ook in mij. Bijvoorbeeld wanneer het mijn zelfkritische instelling betreft. Ken je dat? Dat je vrij kritisch naar jezelf kijkt en dat je de dingen graag zo goed mogelijk, zo niet perfect, wilt doen? Ben jij vaak ook kritisch op jezelf?

Sinds de coronaschokgolf van het voorjaar voorbij is, krijg ik het steeds drukker met mijn tekstschrijversbusiness textbyfrieda en worstel ik met de balans tussen werk en privé. Tot het moment dat ik afgelopen maand besloot een stapje terug te doen totdat mijn oudste zoontje in maart naar school gaat. Ik heb de kinderopvang gedeeltelijk opgezegd zodat ik de jongens tot die tijd grotendeels thuis kan vermaken. Dat luchtte op. In eerste instantie. Want daarna moest ik natuurlijk wel mijn werkzaamheden terugschroeven: lees klanten teleurstellen. En dat doet een ondernemer allerminst graag. Met het gevolg dat ik werk aanneem ondanks mijn voornemen minder te werken en ik dus iedere avond, zodra de kids ik bed liggen, achter de laptop kruip. Vervolgens loop ik te klagen dat ik zo druk ben en heb zelfmedelijden als ik mijn zeldzame vrije uurtje op een dag weer aan een tekst zit te puzzelen.

Gisteren kreeg ik een enorme eye-opener. Ik besefte dat ik klonk als mijn moeder (sorry mam). Ik bewonder mijn moeder groots, maar ik ken ook haar valkuilen. Ze is een rasondernemer en worstelt altijd met de balans tussen werk en privé waarbij ik vind dat de balans veel te vaak uitslaat naar werk… ten koste van haar sociale leven, haar gezondheid, ten koste van haarzelf.

Nu hoorde ik in mijn eigen woorden en toonzetting mijn moeder terug. De valkuil van mijn moeder blijk ik zelf ook te hebben. En dat vind ik niet leuk. Het voelt alsof ik faal, niet goed genoeg ben. Als mijn man me erop wijst, snauw ik terug. Want het liefst ontken ik het. Logisch toch? Wie wil nou dezelfde ‘fouten’ maken als zijn ouders?

Of toch niet logisch? Zelfliefde klinkt het vandaag ik mijn hoofd. Waarom leg ik de nadruk op de eigenschappen die ik wellicht minder fijn vind en waarom vier ik niet mijn eigenschappen die bewonderenswaardig zijn? Waarom die zelfkritische instelling? Is het niet efficiënter om me te richten op het ontwikkelen van mijn talenten in plaats van het – waarschijnlijk tevergeefs – proberen te veranderen van mijn minder goede eigenschappen? Bovendien heb ik mijn talenten veelal te danken aan diezelfde lieve moeder. En aan mijn ouwe gekke pap. Ondernemerschap, doorzettingsvermogen, 100% geven, voor een ander klaarstaan, het glas altijd als halfvol beschouwen, risico durven nemen, een groot hart hebben.

Met dat hart besluit ik nóg meer van mezelf te gaan houden dan ik gisteren al deed. Ik ga nóg meer kijken naar alle mooie dingen die ik waarmaak in plaats van me schuldig te voelen als ik weer eens de balans kwijt raak. Die eigenschap hoort nou eenmaal bij mij. Dus gisteren trakteerde ik mezelf op een mooi cadeautje namens de Sint. En ik besloot vandaag een middagslaapje te doen, om een slaaptekort door nachtbrakende baby te compenseren, in plaats van die laptop open te klappen. Reflectie blijft het toverwoord. Ik ontken niet waar ik niet goed ik ben, maar kies ervoor om te kijken naar de dingen waarin ik uitblink. Zo blijf ik kapitein van mijn geluk.

Ben jij je bewust van je valkuilen en lukt het jou om lief voor jezelf te zijn als je er weer in trapt? Het beste cadeautje geef jij jezelf! Ik wens jullie allemaal een doosje vol #zelfliefde voor pakjesavond!

Lieve groetjes

Frieda