Ik sta op

Hoe heeft het zover kunnen komen vraag ik me vaak af. Hoe zijn we zó ver kunnen afglijden naar een wereld die alleen maar draait om schone schijn, ‘mooie’ spullen en luxe. Gevangen in de online wereld op onze devices. Verblind. Gedwangbuist door structuren en regels. Losgerukt van onze intrinsieke verlangens als mens. Niet meer in staat te zien waar het leven om draait, te voelen wie we zijn.

Ook nu de gevolgen van onze levensstijl steeds beter zichtbaar worden, blijven we er blind voor. We leven van crisis naar crisis, van oranje en gele codes naar zwarte, en voldoen niet meer aan onze eigen maatschappelijke normen. We kijken toe hoe mensen hulpeloos in de regen en kou staan en slapen in de open lucht bij Ter Apel, bedoeld als OPVANGCENTRUM. We staan toe hoe onze kinderen geïndoctrineerd worden door influencers, hoe ze de dood vinden in social media-challenges zoals de black-out-challenge.

Je zou denken dat de energiecrisis, asielcrisis, oorlog in Europa en natuurgeweld wereldwijd onze ogen opent over de erbarmelijke staat van de samenleving en onze aarde. Maar het tegenovergestelde is waar. Mensen worden murw, onverschillig en angstig. Zoeken naar antwoorden in complottheorieën, zetten zich af tegen alles en iedereen of laten zich verder meevoeren op de verleidingen van de consumptiemaatschappij.

Als moeder maak ik me vaak zorgen om mijn jongens. Is dit de wereld waarin zij moeten opgroeien en tot bloei moeten komen? Hoe kunnen ze vanuit het hart leven in een wereld die perverse prikkels als clusterbommen op ze afvuurt. Het liefst duik ik met ze onder, vertrek ik naar een nieuwe wereld, een Utopia waarvan ik weet dat het niet bestaat. Kan ik het misschien creëren?

Deze week ontving ik als redacteur van de lokale krant een ingezonden brief. Een oproep tot naastenliefde. ‘We hebben elkaar nodig’, was de titel. Ik werd er warm van. Maar waarom horen we deze geluiden zo minimaal? Waarom worden de geluiden van liefde en barmhartigheid overstemt met geluiden van angst en onverdraagzaamheid. Is de ene mens daadwerkelijk meer waard dan de andere? Rechtvaardigt onze verslaving aan comfort en luxe de verwoesting van onze aarde?

Het zette me wel aan het denken. Ik wacht op tegengeluiden van een ander. Ik wacht op die massale opstand van onze ‘common sense’. Op de dag dat de liefde door de straten marcheert met hartverwarmende spandoeken in plaats van de angst. Maar waar wacht ik eigenlijk op? Dus klom ik vandaag maar weer eens in de pen. Om dat tegengeluid te laten horen. Ieder op zijn eigen manier. Dat moet Christina Aguilera ook gedacht hebben toen ze deze remake maakte van de video van Beautiful. Ik vind hem mooi.

Laat jij je ook horen?

Liefs Frieda